Enorme kinderen

Het is elf november en in Groningen betekent dat: Sint Maarten! Tussen zes en acht ‘s avonds lopen hele kuddes schattige kleine kinderen met zelfgemaakte lampionnen langs de deuren. Elke vijf minuten gaat de bel, waarna Smitty of de Master ‘an de beurt’ is. De deur is nog niet open als dit liedje al halverwege is:

Sint Maarten, Sint Maarten,
de koeien hebben staarten
de meisjes hebben rokjes aan
daar komt Sintemaarten aan

De Master lacht zich kepot als ie de kinderen het lied in ongeveer 5 seconden ziet afraffelen en hierbij hun ogen stijf op de schaal gericht houden. Aan de blikken kun je zien dat Smitty goed ingekocht heeft; minireepjes MilkyWay en Snickers. Er straalt een diep respect voor zoveel kinderzielkennis uit de ogen van de kleine kids.

Hoewel, ‘kleine’, dat gaat niet altijd op. De laatste twee kinderen waren net iets groter dan de Master zelf en dat voelt toch anders. Hoe mooi zo'n enorm kind ook voor je zingt, een minireepje MilkyWay aan zo’n ‘volwassene’ geven is, heeft geen enkele charme.