De Master Is Een Homo

In Brussel, Belgie, daar was de Master afgelopen weekend met vrind Robert, diens vriendin Liliane en zijn eigenste vrindin Smittysmith. Nadat Noor was achtergelaten in de liefhebbende handen van Oma Syl en Opa Knie, de auto direct voor de deur(!) van het hotel was geparkeerd, de koffers waren uitgepakt en de Master zijn nieuwe outfit aanhad, kon het avontuur beginnen. Liliane en Robert (en bij twijfel vooral samen) wisten overal de leukste tentjes te vinden doordat Liliane voor haar werk in Brussel had gewoond. (Zonder hulp belandt de Master per definitie in de meest commerciele tent zonder lokale bewoners, maar met extreem hoge prijzen.)

Al na een dik uur zaten de Master en Robert herinneringen op te halen aan toen ze nog mooie jongens waren. Dat waren ze ongeveer tegelijk dus dat levert altijd mooie verhalen op. Wat later meldden ook Smitty en Liliane zich, tasjes thee en schaaltjes rijker. De Master stapte al veel te vrolijk voor een vrijdagmiddag naar de volgende tent.

's Avonds stond eten bij de Marrokaan op het programma. Bijzonder maar niet voor herhaling vatbaar. Volgende keer toch maar naar de Vietnamees, waarover Robert, die er door een ooginfectie het hele weekend zwaar geëomotioneerd uitzag, niet uitgepraat raakte.

De wijn, Belgische bieren en Marokkaanse drankjes sloegen er bij de Master hard in. Met een hoofdpijn die bij elke stap erger werd lag de Master uiteindelijk weer eens veel te vroeg in zijn hotelbedje, de homo.

Zon in de Avenue Louise

De volgende dag scheen potverdorie zowaar de zon! Terwijl in Groningen de ijsregens het ommeland teisterden, zaten Master en zijn vriendje in de zon een garnalenkroketje weg te werken. Rond die tijd sloeg een ander nootlot toe: heimwee naar Noor. De Master is er niet trots op, maar de gedachte aan zijn meisje maakte iets in hem los dat ervoor zorgde dat hij alleen nog maar naar huis wilde. De homo.

Gelukkig heeft de Master enkele vrienden die daar niet moeilijk over doen, waaronder Robert. Enkele uren later rende de Master zijn ouderlijk huis in om Noor te zien. Die overigens net lekker in bed lag en niet gestoord wenste te worden. Alsof je met een ramvolle blaas tegen een gesloten toilet oploopt.

Om de tijd te doden heeft de Master toen zijn enige aankoop, een belachelijk dure, maar ook belachelijk pure reep chocola van Pierre Marcolini in stukken gebroken en verdeeld. Dat hielp. De homo.



Pierre Marcolini op Zavel