The Waddeneiland That Never Sleeps

De Master heeft een nachtje doorhalen moeten bekopen met een blesssure. Een feestje van Tie liep afgelopen vrijdag uit op een avond stappen met Nook (van G.). Met Nico weet je een ding zeker en dat is dat je kepot gaat. Toen de Master ‘s ochtends om tien uur een plasje ging doen leek alles nog koek en ei. Maar plotseling voeld hij zich slecht worden. Hij zocht steun voor zijn zware, draaierige hoofd en vond die. Op een tegelrandje.

De Master loopt nu al een paar dagen rond met een neus waar maar langzaam het gevoel in terugkomt. Dat, in combinatie met iets te koud weer voor fietstochten, resulteert in prachtige snotterbellen, waarbij de Master pas na een half uur merkt dat ie er een heeft hangen.

Maar, lieve lezers, er was ook vreugd dit weekend. Zaterdag zijn de Master en zijn meissie lekker wezen eten bij Da Vinci. HEER-LUK! Zondagochtend kwamen Bert en Lineke, Richard en Suus en Gijs en Mijke langs. ‘s Middags was ook gezellig, met een klein verjaarsborreltje in De Klikspaan met wat bij elkaar geraapte goeie vrinden en Jandaan en Melissa.



En nu is het alweer dinsdag. Vanavunt lekker “Mijn Tent Is Top” kijken en chillen met de kip. En, tussen het chillen door, wat knopen doorhakken over onze vakantie in Italie. Suggesties voor mooie plaatsen zijn welkom!

Trouwens, de Master heeft nog iets grappigs ontdekt. Hij vermoedde al langer dat New York City (Manhattan) niet zo groot was, en nu is het bewijs geleverd. De Master heeft van exact dezelfde ooghoogte twee foto’s gemaakt. Een van Manhattan, en een van een ander eiland. Zie hieronder de verbluffende overeenkomst: New York City is exact even groot en heeft dezelfde vorm als… Ameland!