Nu kennen jullie de Master en zijn talent om bij elke situatie van de slechtst denkbare uit te gaan, dus het jullie niet verbazen dat hij al darmperforaties, hoofdschuddende artsen, röntgenstralen, zware operaties en sondevoedsel voor zich zag. De Master kan daar niets aan doen, sorry.
De huisarts was wat minder onder de indruk (prettig!) van het voorval. We moesten eerst maar eens afwachten of we wat merkten aan Noor (watdan?) en waarschijnlijk (hoezo waarschijnlijk?!) zou het er gewoon weer uitkomen. Geen paniek (ok) dus.
Al die tijd toonde Noor zich van haar beste kant, ondanks de slechte vooruitzichten in het hoofd van de Master. Lachen, kruipen, eten, drinken, kraaien en zwaaien. Ze hield zich ijzersterk ondanks het vlijmscherpe stuk hardplastic in haar ingewanden. De Master viel bezorgd in slaap.
Om 8 uur vanmorgen werd Noor wakker met een volle luier. Als twee kinderen die hun kerstkado mogen uitpakken, stonden Smitty en de Master klaar om de buit te inspecteren. En ja hoor. Vanuit een volle bak derrie glom ie ons tegemoet. Dit is em, the bastard!
